چرایی بودن ما !.....
سروده ی تازه‌ام را پیشکش کسانی می‌کنم که به دنبال یافتن خویش هستند و از خود میکاهند تا به زیباییها خوراک دهند تا در جبهه ی روشنایی بایستند !...
که انسانهای خوب و بد ، فراوان
به این سیّاره ی خاکی رسیده
وز آن بگذشته اند دشوار و آسان
شنیدم باز از تاریخ ، کآدم
گهی خالی شود از آدمیّت
بکاهد از عیار خالص خود
نگاهش خیره باشد بر کمیّت
یکی میگفت از دانسته‌هایش
که انسان شاه زیبائی و زشتیست
یکی گردد خداوند پلیدی
یکی دیگر پری روی بهشتیست
چرا که در من و ما این دو نیرو
نهاد آفرینش را نهادند
یکی بر زشتی و آن یک به نیکی
خوراک از چشم قلب خویش دادند
جهان ما همان باشد که بینی
و پس از این جهان هم خواهد این بود
ترا این زندگی یک فرصتی شد
که تا شاید زدایی از خود این دود !
مجید رحیمی ۱۰ اکتبر ۲۰۱۲ مونیخ
www.majidrahimi.blogspot.com
No comments:
Post a Comment