آسیه امینی روزنامهنگار، شاعر و
وبلاگنویس روز پنجشنبه ۱۹ ژانویه برابر با ۲۹ دی در مراسمی در شهر لاههی هلند جایزهی مشترک «اکسفام نویب» و انجمن جهانی قلم «پن» را دریافت کرد. این جایزه هر سال به نویسندگان یا روزنامهنگارانی اهداء میشود که مورد آزار و اذیت قرار گرفته و یا به خاطر نوشتههایشان مجبور به ترک کشور خود شدهاند
-------------------------------------------------
متأسفانه مردم ما روزهای سختی را دارند میگذرانند. ضمن این که من خودم که دارم این جایزه را میگیرم، امروز با یک خبرنگار نروژی میگفتم که بخشی از قلب من گریه میکند و بخش دیگرش شاد است. در واقع به دلیل این که بههرحال شما مطمئن میشوید که کاری را که با آن امید و با آن آرزو شروع کردید، یکجایی دارد توجه میگیرد و این توجه میتواند تأثیر به دنبال داشته باشد. شما از این موضوع خوشحالید، از این که دیگران موضوعی را که شاید زمانی از اهمیت اجتماعی و سیاسی برخوردار نبود و آدمها بهراحتی آن را میپذیرفتند، این که مثلاً یک بچه ۱۶ ساله میتواند اعدام شود و این را در صفحه حوادث روزنامهها فقط دنبال میکردند، شما خوشحالید که این تبدیل به یک مسئله شده برای مردم. ولی از طرف دیگر این جایزه یک حس خیلی ویژهای به من میدهد. به دلیل این که کسانی که من با آنها زندگی کردم، مثل بچه من بودند، مثل خواهر و مادر من بودند، برخی از آنها مثل پدر و مادر من بودند، هر روز من با آنها تلفنی حرف میزدم، به دیدنشان میرفتم، امروز پیش من نیستند
http://radiozamaneh.com/culture/khaak/2012/01/21/10249
-------------------------------------------------
متأسفانه مردم ما روزهای سختی را دارند میگذرانند. ضمن این که من خودم که دارم این جایزه را میگیرم، امروز با یک خبرنگار نروژی میگفتم که بخشی از قلب من گریه میکند و بخش دیگرش شاد است. در واقع به دلیل این که بههرحال شما مطمئن میشوید که کاری را که با آن امید و با آن آرزو شروع کردید، یکجایی دارد توجه میگیرد و این توجه میتواند تأثیر به دنبال داشته باشد. شما از این موضوع خوشحالید، از این که دیگران موضوعی را که شاید زمانی از اهمیت اجتماعی و سیاسی برخوردار نبود و آدمها بهراحتی آن را میپذیرفتند، این که مثلاً یک بچه ۱۶ ساله میتواند اعدام شود و این را در صفحه حوادث روزنامهها فقط دنبال میکردند، شما خوشحالید که این تبدیل به یک مسئله شده برای مردم. ولی از طرف دیگر این جایزه یک حس خیلی ویژهای به من میدهد. به دلیل این که کسانی که من با آنها زندگی کردم، مثل بچه من بودند، مثل خواهر و مادر من بودند، برخی از آنها مثل پدر و مادر من بودند، هر روز من با آنها تلفنی حرف میزدم، به دیدنشان میرفتم، امروز پیش من نیستند
http://radiozamaneh.com/culture/khaak/2012/01/21/10249
No comments:
Post a Comment