پشیمان!
تدبیر تو امید مرا برد به تاراج
فریاد و فغان از دل من در عوض باج
ناجی چو تو دیدم شدم آگه به حماقت
صد بوسه زنم گر بتوانم به سر تاج!
از شوق هوس نیمه شبان سر بنهادیم
بر کوه و کمر، بر دل دریا و به امواج
این راه غریبی که بدان سر بسپردیم
طوفان هلاکنده که از جا بکند کاج!
اکنون نه دگر قدرت رفتن به تن ماست
نی فرصت باز آمدن از این سفر عآج
بنشسته به گل کشتی اندیشه و رویا
بارد به سر این پرسش پر مغز به آماج
آخر ز چه این قصه به دفتر بنوشتید؟
پاسخ چه دهی که از چه اندیشه شد اخراج!؟
از شوق هوس نیمه شبان سر بنهادیم
بر کوه و کمر، بر دل دریا و به امواج
این راه غریبی که بدان سر بسپردیم
طوفان هلاکنده که از جا بکند کاج!
اکنون نه دگر قدرت رفتن به تن ماست
نی فرصت باز آمدن از این سفر عآج
بنشسته به گل کشتی اندیشه و رویا
بارد به سر این پرسش پر مغز به آماج
آخر ز چه این قصه به دفتر بنوشتید؟
پاسخ چه دهی که از چه اندیشه شد اخراج!؟
مجید رحیمی ۹ فوریه ۲۰۱۴ مونیخ
No comments:
Post a Comment