و نیز عاشق بودنت را !!

در دهان هر ساعت صبحگاهی    
آرمیده سکه‌ای از طلا     
و حکّ گردیده بر آن نام تو    
آنگاه که برمیخیزی و برای تصاحبش    
سر به دشت و کوه و رودخانه میزنی     
و در نقطه‌ای از هستی‌    
سینه به سینه ی خورشید می‌‌ایستی     
تا لمس کنی‌ نبض جهان را    
نبض زندگی‌ را    
نبض بودن و تلاش برای بهتر بودن را       
در بزنگاه خمودگی و ضعف      
و در اوج فرار از حقیقت خود و   
بیزاری از هست و نیست      
آهسته پلک‌ها را بر هم می‌‌نهی      
با وحشتی همیشگی‌    
از برخورد با خود از زاویه‌ای دیگر         
          ***    ***    ***    
اکنون چشم‌ها را بسته‌ای       
نم نم اخم‌های چهره ات 
که از سر وحشت در هم خفته بودند 
گشوده میگردند     
و نم نم لبخندی بر لبانت می‌نشیند         
سرعت  قدمهایت در دشت جانت تندتر میگردند    
و تو هرچه پیشتر میروی    
ساعات صبحگاهی میبینی‌ و دیگر هیچ      
پس نزدیکای نیم روز میرسی‌   
بر روی خاک زرخیز قلبت مینشینی‌ 
و به ساقه ی گندم 
که لبخند زنان تو را تحسین می‌کند نگاه میکنی‌  
لبخندی از سر جان بر لبانت مینشانی 
و هجرت تاریکی‌ را به وجودت شادباش میگویی!  
و اینچنین عشقت را جاودانی می‌سازی      
و نیز عاشق بودنت را !! 
مجید رحیمی ۲۴ آوریل ۲۰۱۳ مونیخ