باران می‌بارد!
باران ببار و بشوی از چهره‌ام، 
غبار غم این روزها را        
که درگیرم به کار زندگانی‌، 
ببار و پاک کن قدری هوا را             
اسیر اعتماد کاذب هستم، 
که در شش میرود همراه دم‌ها         
و آغشته کند بر خود وجودم، 
و من سر میدهم کذب صدا را          
نمیدانم من اینم یا که این من، 
که اینگونه اسیرم کرده بر خود           
توّهم را نموده واقعیت، 
ببار و پاک کن این بینوا را
ببار و از من این غم را بدر کن، 
که محتاجم به پاکی و صداقت          
نمیدانم چگونه کرده‌ام گم، 
به ناگه در قبیله‌‌ام صفا را. 
مجید رحیمی ۱۳ آگوست ۲۰۱۴ مونیخ