!! ای دوست

خلد به پای جانم ، تیغ کلامت  ای دوست

      دهان من ببسته ، آنچه کنون ، آبروست

   نعره وگرنه چنان کشیدمی به عالم

      و گفتمی جهانت ، یا ربّ چه دیوانه خوست

  بهشت ، بنهاده‌ای نام جهنمت را

  جایی‌ که از آدمی‌ ، تو زنده برکنی پوست

    جهنم آدمی‌ نبوده پیش از ازل

     از آن چه میهراسم ، آینده و روبروست

     نصیحتانه گوید دلم که خاموش باش

     که این همه مصیبت ز آفریده ی اوست

    پاسخ من نداده که پرسمش چگونه

     چنین کسی‌ بباید ، نامیده یاور و دوست ؟  

 مجید رحیمی۱اکتبر۲۰۱۱ مونیخ